30062014 | De duif, Noach en de ark. En de huisvrouw.




Alhoewel ik natuurlijk al veel persoonlijke gedachten en belevenissen op het wereldwijde web deel, ben ik er niet zo van om mijn allerdiepste zielenroerselen te delen. Gewoon, omdat het niet iets is wat je met Jan en alleman deelt. Maar dit keer maak ik een uitzondering. 

Om de associatie nog maar eens te noemen die bij de gemiddelde Hollandse vrouw opkomt als je het woord huisvrouw (in de zin van; volledig, niet buitenshuis werkend) laat vallen; 'de muren die op je afkomen'. Heel cliché. Ik kan natuurlijk beweren dat ik dat helemaal niet heb. Maar dat is niet waar. Laten we eerlijk zijn en blader maar eens door mijn blog. Ik ben ondernemend en soms voel ik me ook wel eens 'gekooid'. Ik wil meer. De laatste tijd bevloog me die gedachte wel eens. Het alom bekende huisvrouwencomplex; "Waarom ga ik niet werken? Even eruit... Waarom pers ik me in 'het keurslijf'? Als zoveel andere vrouwen het kunnen en doen, waarom jij dan niet? Gewoon wat meer uitdaging...' 

Vanmorgen las ik Psalm 113:9 bij het dagboek. En dan weet ik het. Die keuze is niet aan mij. Heel duidelijk heb ik destijds uit deze tekst begrepen dat God mij een gezin gaf (want ik voelde me eenzaam in mijn nieuwe omgeving, ver weg van mijn familie, alhoewel wij nooit hebben hoeven worstelen met een onvervulde kinderwens. ) Een blijde moeder. Dankbaar voor Gods gave en Zijn duidelijke opdracht om moeder te zijn. Eerst maar eens even 'gewoon' moeder zijn. 

Ik (her)las Genesis 8:9. Maar de duif vond geen rust voor het hol van haar voet; zo keerde zij weder tot hem in de ark; want de wateren waren op de ganse aarde; en hij stak zijn hand uit, en nam haar, en bracht haar tot zich in de ark. Matthew Henry legt het zo uit;
"De duif is het symbool van een godvrezende ziel, die wanneer zij geen rust vindt voor de holte van haar voet, geen betrouwbare vrede of bevrediging in deze wereld, naar Christus als naar haar Ark terugkeert. Het vleselijke hart, zoals de raaf, legt het aan met de wereld en voedt zich met het aas dat hij daar vindt. En zoals Noach zijn hand uitstak en de duif nam en naar zich toehaalde en in de ark bracht, zo zal Christus genadig hen behoeden en welkom heten en helpen, die naar Hem om rust vluchten."
Ik sprak afgelopen tijd een aantal moeders die 'worstelen' met de invulling van hun taak. Op zoek naar rust voor zichzelf en het gezin. Mag ik jullie hierop wijzen? En even voor de duidelijkheid; niet dat het zo bij iedereen 'moet'. Ik beslis daar niet over en iedere vrouw heeft een eigen taak, verantwoordelijkheid, roeping... Het gaat erom dat je in Hem je rust vindt en vanuit Hem leeft, niet zelf je weg zoekt.

De duif vliegt daarna nog eens uit. En nog eens. Elke keer gebruikt Noach het 'gewone' middel om te kijken of de aarde bewoonbaar is. En er komt een tijd dat het zover is. Niet altijd leven we in de beschutting van de ark. Soms worden we gestuurd. Maar het is - voor mij - (nog) niet de tijd. Mijn taak is hier, thuis. Aan mij om daar ook de rust te zoeken. En wie weet wat de toekomst brengt? Ik hoef het ook niet te weten.

1 opmerking: