18022015 | slaap kindje, slaap III

Tijd voor deel drie. Samen slapen. Op één kamer. Met Leah Nore in het peuterbed. Of kan ik beter zeggen; uit het peuterbed?

De dagen worden langer. Later donker, eerder licht. Daar ben ik heel blij mee. Maar ineens had ik een heldere ingeving. Als we Leah Nore 'straks' pas gaan verhuizen, dan is het licht als ze naar bed gaat. Wat een verleiding om dan van alles te gaan doen in de kamer, behalve slapen. Voor die tijd moet ze weten wat wij bedoelen met bedtijd.

Ach, uiteindelijk bleek dat onze dochter in het donker nog steeds van alles uit kan spoken. Een sneetje in haar ooglid, een tand door haar lip en grote blauwe plek verder en ik twijfel heel even of we er niet te vroeg aan begonnen zijn. Het kind is tenslotte nog maar anderhalf. 

Een week verder en ik kan een gedegen oordeel vellen. Prima. Houden zo. Natuurlijk is het even gillen en lachen en rondlopen, maar om acht uur is het stil. En de blessuretijd is ook voorbij, ze kijkt wel uit. 

's Avonds gaan ze tegelijk naar boven. Douchen, tanden poetsen, pyjama's aan, lezen uit de Bijbel aan de hand van het dagboek, bidden en dan nog een gezellig ouderwets verhaaltje (we lezen op dit moment uit de 'oude doos' met onze jeugdboeken. Puur sentiment.) Leah Nore leggen we er meteen in. Het is dan ongeveer 19.00 uur. 

Na enkele avonden bleek dat het handiger was hen niet tegelijk in bed te stoppen. Lev gaat, gewapend met een aantal boeken, in ons grote bed en mag daar nog eventjes lezen. Heb ik mooi even de tijd om beneden te stofzuigen of een wasje op te hangen, hier en daar wat op te ruimen of wat dan ook. Om half acht ligt Lev ook in zijn eigen bedje. 

Na wat gelach en gebonk is het stil. De nieuwigheid is er alweer vanaf; geen beestenbende meer. Ok; de vensterbanken zijn leeg, de kast moet goed dicht en het bolletje van de grote lamp is nog steeds los. (Lev commandeerde Leah Nore dat ze elke keer de lamp aan moest doen. Jaja.) 

Nu zijn we er sowieso niet zo heel moeilijk in als ze nog even van zich laten horen, wanneer ze eenmaal in bed liggen. Ik zie het als een momentje ontladen. Laat ze maar woelen, springen, vallen, zingen en lachen of babbelen. Ik merk dat het alleen maar lastiger wordt als je elke keer naar binnen stormt of heel pedagogisch zwijgend de deken over hen heen trekt met een ijzige blik (zo van; "dat doe je geen tweede keer".) Leah Nore lacht me vierkant uit en Lev houdt zijn ogen stijf en waant zich onzichtbaar. Totaal geen effect, want ze doen net zo wild daarna. Dus ik zat hier op de bank met een kopje thee een snelcursus 'kernkwaliteit geduld' te volgen. En het werd met de avond rustiger.

Ik ben benieuwd hoe dat gaat als het straks langer licht blijft, of als Lev straks bekaf is na een schooldag, maar hé, zover zijn we nog niet.

's Morgens zijn ze rond kwart over zeven, half acht wakker. Dat waren ze de laatste tijd wel vaker, maar omdat ze nu elkaar hebben, blijven ze beide niet stilletjes wachten. Vanmorgen ging ik gewapend met onze camera de kamer in. Lev deed ochtendgymnastiek in bed en Leah Nore had ik bijna platgedrukt achter de deur. Kiekeboe. Tijd voor het ochtendritueel. Mejuffrouw Wispeltuut poept spontaan in haar luier als ik binnenkom. En dat op de nuchtere maag. Yum.

Tussen de middag ligt Leah Nore nog wel in het ledikant op de andere kamer. Zoals ik al zei; zover zijn we nog niet. Dus er komt vast nog wel een deel IV. We sluiten af met de tip van de maand; Als je kind 's avonds spookt; kopje thee en een woonblad doorbladeren of een vierkantje gaan haken. Hoe spectaculairder we het als ouders maken, hoe toffer het is om uit je dak/bed te gaan. Hier helpt dat in ieder geval niet. Ik houd de middagdutjes kort, dan kunnen ze niet zomaar het ritme om gaan draaien. Moe zijn ze op den duur toch wel. Dan is het even op de tanden bijten als ze jengelig worden, maar des te dankbaarder zijn ze als het bedtijd is.

Klik; deel I en deel II.