15112016 // bende, bende, bende

"Is ze nou helemaal gek geworden?" De immer-gelikte plaatjes van Mevrouw Wispeltuut zijn niet meer. Tenminste, niet vandaag. De plaatjes zijn van vorige week, maar ineens had ik een innerlijke drang om een een gezellig hier-wordt-geleefd-reportage te maken. 

Laat ik deze foto's zien aan iemand, zegt ze bij de eerste foto's; "Het lijkt wel uit een tijdschrift." Dat was niet de bedoeling. Juist niet... 

Ík heb het in ieder geval nog nooit gezien. Of het moeten de quasi-nonchalant weggeworpen pumps zijn op het matchende vloerkleedje. Een zorgvuldig schots-en-scheef stapeltje boeken naast een peperdure designstoel. Je kent het wel. Ik volg iemand op instagram die dan een foto plaatst van zoete kindertjes die een boekje lezen - let wel: drie kinderen uit één prentenboek in volledig harmonieuze harmonie - en dan ligt daar in die enorme en steriele kamer ineens een knuffel. Schijnbaar verloren door de jongste. Ach welnee. Die kinderen slikken behangerslijm en daarom zitten ze zo keurig. Moeder is wel een kwartier bezig geweest met het schikken van de kinderen, het beddengoed en die knuffel.

Zie je het dan niet? Het zijn heerlijke plaatjes, maar zo niet waar. En toch zo fijn om naar te kijken. Om even bij weg te dromen. Je zal het altijd maar zo mooi hebben. En soms doe ik dan hier heel erg mijn best om het mooi te maken. Maar altijd mooi is het hier niet, dus dan geniet ik van de plaatjes en leef ik in het echte leven in een huis waar altijd wel wat te doen is. 

Want hier staat de droogmolen al een maand in de kou. De hoes ligt te vergaan op het loungeset onder het keukenraam. De box heeft manlief net na een week toch maar in de schuur gezet; hij stond al haast een week hier opgeklapt te wachten tot het zou gebeuren. 

De ramen zijn beplakt met een slinger van bekladde en verknipte IKEA-catalogussen en wat pagina's uit vt-wonen. De tafel staat hier - behalve tijdens de maaltijden - chronisch vol met een doos vol potloden en stiften, tape en puntenslijpsel, een paar plakboeken, tijdschriften, een glazen pot met zelfgemaakte vlaggetjes en speelgoed. Uiteraard gaat er hier elke dag een beker om, het liefst nadat ik heb gedweild. 

Er ligt hier van alles op de grond. Het halve bos in de gang om te beginnen. Proppen papier. Kruimels, soms halve maaltijden. As uit de kachel. Schoenen. Knuffels. En zo voorts.

En alles wat bewaard of veilig gesteld of tentoongesteld moet worden, staat op de piano, de werktafel in de keuken. Alles wat nog even opgeruimd moet worden leg ik in der haast op de kast. 

In het kozijn van de keuken liggen de door Eden-half-aangevreten tomaten (ze gebruikt het keukentrapje om alles op het aanrecht te kunnen pakken...) Er ligt een zak vol plastic. naast de vaat en jawel - daar ligt mijn quasi-nonchalant neergesmeten knuffel. Geen idee hoe die daar komt, eerlijk gezegd. Zo gaat dat. 

Zo. Heeft u zich een beetje kunnen verlekkeren over de bende hier? Fijn hè? Onlangs spraken we op de koffiemorgen op de basisschool hier met moeders over hoe we onze pubers nou het beste konden helpen in hun turbulente levensjaren. Conclusie 1: Dat begint al in de kinderjaren. Conclusie 2: Dat begint thuis. Heel onbewust. "Kinderen onthouden niet de vuile was. Wel de sfeer." 

Lev wreef dat pas onder mijn neus door bij vrienden te verkondigen dat het bij ons thuis ook altijd vies was. Ik citeer "bende, bende, bende..." Zo loop ik hier maar wat vaak foeterend rond. Zo leg ik de nadruk op de rommel, terwijl er ook fijn gespeeld wordt. En terwijl ik tijdens mijn creatieve buien of het koken net zo snel een 'bende' maak.

Ach ja, laat het eens gebeuren. Verontschuldig je niet voor de 'rommel'. Natuurlijk moet het niet zo zijn dat je tot je enkels in de appelschillen staat en Zaza ze op zit te knagen. Maar voor het zover is... Je gaat toch niet de hele dag achter je kinderen aan de kruimels en snippers opzuigen? 

Op diezelfde koffiemorgen was het fijn te concluderen dat het niet altijd perfect mág zijn. Stel je voor. Je leert je kinderen dan dat je altijd alles op orde hebt. Alles weet. Alles kan. Altijd alles onder controle moet hebben. En dan zitten ze op hun achttiende al met een burn-out. Conclusie 3: Glimmende huizen en stijlvol gestylde stillevens zijn voor op de plaatjes. Zodat je ervan kunt genieten op de bank. Met één bil op een prentenboek en je tenen knisperend tussen een verzameling uitgeknipte en nietszeggende plaatjes van je dochter van drie.