Vanmorgen heb ik samen met onze tweejarige peuter cakejes gebakken. Het was met een cakemix waar je alleen water aan toe hoefde te voegen, zodat hij zo goed als alles zelf kon doen. Het was voor hem én voor mij genieten én een proeve van geduld. Dit is veel lastiger dan samen kruidcake bakken!
Ik had van tevoren al bedacht dat ik mijn verwachtingen wat bij moest stellen; het zouden geen volmaakte cakejes worden. Laat het resultaat nou geweldig wezen.
Waar we saampjes meer moeite mee hadden was dat ik hem op een gegeven ogenblik moest helpen. Hij kreeg de kom niet goed leeggelepeld en het was wat oneerlijk verdeeld. Meneer werd met toch een partijtje boos toen ik zijn hand stuurde! Ik deponeerde hem op een stoel en laste een pauze in. Daarna ging het beter. En vanmiddag heeft hij er vol smaak eentje opgepeuzeld.
Ik wil hier een wekelijks ritueel van maken. Hebben we voor de rest van de week ons 'middagsnoeperijtje' en het goed voor zijn motoriek (dus niet onbesuisd de mix en het water in de kom storten en met die lepel rondfladderen), geduld en zelfbeheersing (niet tussendoor snoepen, alleen aan het einde lepels aflikken). Ik kan niet wachten tot volgende week. O nee, dan hoop ik toch echt in mijn kraambed te liggen.
Dan kun je misschien je kraamvisite op die zelfgebakken cakejes trakteren, nog een keer oefenen en dan kan jouw kleine peuter ze zelf maken. Ik ben zelf ook zo'n perfectionist maar merkte al snel dat je dat bij kinderen beter kunt laten varen. De kerstboom werd hier ook iedere dag opnieuw opgetuigd door de kinderen :-) Wat gaat het nu snel, bijna de uitgerekende datum! Pascale X
BeantwoordenVerwijderen