Ik vraag me af wie er nou meer leert.
Dochterlief kan sinds twee daagjes kruipen. Een nieuwe mijlpaal voor haar en voor ons. Kleine meisjes worden groot. Kijk maar naar mij. Ooit kroop ik ook voor de eerste keer. Hoe nostalgisch.
Tot zover de romantische kant van het verhaal. Nu de wat minder romantische kant. Het hele proces verliep niet geheel vlekkeloos. Helemaal niet zelfs. Met vallen en opstaan, wordt er weleens wijs gezegd en dat is zeker waar. Af en toe zakte ze flink door haar 'voorpoten', waardoor ze plat op haar neus terecht kwam. En ging ze achteruit, terwijl ze vooruit - richting de kleurige rammelaar - wilde. Of slipte ze door haar gladde, witte maillot met witte strikjes. En dan klonk er een indianengehuil van de vloer.
Tot zover de romantische kant van het verhaal. Nu de wat minder romantische kant. Het hele proces verliep niet geheel vlekkeloos. Helemaal niet zelfs. Met vallen en opstaan, wordt er weleens wijs gezegd en dat is zeker waar. Af en toe zakte ze flink door haar 'voorpoten', waardoor ze plat op haar neus terecht kwam. En ging ze achteruit, terwijl ze vooruit - richting de kleurige rammelaar - wilde. Of slipte ze door haar gladde, witte maillot met witte strikjes. En dan klonk er een indianengehuil van de vloer.
Dat was al zo toen ze wilde draaien. Lag ze ineens klem met haar kleine bolletje onder de babygym, met klaaglijk gejammer als gevolg. Frustratie was het. Zo'n geïrriteerd, mopperig huiltje, wat wel wat wegheeft van een slow-motion geitengemekker (ik citeer; eh-eh-eh-eeeehh). Omdat het niet zo prettig is om aan te horen en ze zich negen van de tien keer niet zelf uit de situatie kon redden, snelde ik naar de box om haar te helpen en weer aan het lachen te maken.
Maar helpen kon ik haar niet. Ze moest zelf ontdekken hoe ze vooruit moest en hoe ze in evenwicht kon blijven. Ik kon haar troosten, kleine duwtjes geven, haar aanmoedigen door een meter voor haar neus te gaan liggen en idiote geluiden te maken... Maar toch moest ze dit zelf begrijpen. En tot die tijd mekkerde ze heel wat af.
Maar helpen kon ik haar niet. Ze moest zelf ontdekken hoe ze vooruit moest en hoe ze in evenwicht kon blijven. Ik kon haar troosten, kleine duwtjes geven, haar aanmoedigen door een meter voor haar neus te gaan liggen en idiote geluiden te maken... Maar toch moest ze dit zelf begrijpen. En tot die tijd mekkerde ze heel wat af.
Waar ik me over verbaasde, was dat ze zo doorzette. Dagen achtereen probeerde ze het. Tot ze het kon. Ik had het denk ik allang opgegeven. Al na dag twee denk ik. 'Bah. Lukt niet. Mopper-de-mopper, mompel-mompel. Dan niet.' Maar toch heb ik ooit leren kruipen. Leren lopen. Enzovoorts. Een kind is bijzonder leergierig. Bijzonder oplossingsgericht. Een echte doorzetter. Die drang om het te kunnen, lijkt niet te stuiten.
Nou vraag ik je; Wanneer leren we dat af? Wanneer begint dat opgeven, toegeven aan de frustratie, ergens niet eens aan (durven) beginnen, of zelfs afgeven op een ander als het je niet zint... Ik ben niet echt een doorzetter. Erg kritisch, vooral als het niet lukt. Soms wat faalangstig, dan begin ik er gewoon niet aan of stel ik het uit. Ik kan ook behoorlijk mopperen, zonder oplossing te zoeken. Kinderen hebben dat niet. Ook al gaan ze tien keer op hun snufferd. Daarom is het ook goed - denk ik - om huilende of mekkerende kinderen niet meteen te helpen, troosten, optillen... Laat ze het zelf maar doen. Of vlieg in ieder geval niet hysterisch op hen af. Ik denk dat juist die frustratie hen helpt om het nog eens te proberen. En als wij voor onze kinderen blijven oplossen, leren ze het zelf nooit. En ze mogen best eens mopperen, toch? En verder... denk ik dat ik ook maar eens moet leren die frustratie, dat gemopper, de angst of wat dan ook om te zetten in kracht om het nog eens te proberen.
Nou vraag ik je; Wanneer leren we dat af? Wanneer begint dat opgeven, toegeven aan de frustratie, ergens niet eens aan (durven) beginnen, of zelfs afgeven op een ander als het je niet zint... Ik ben niet echt een doorzetter. Erg kritisch, vooral als het niet lukt. Soms wat faalangstig, dan begin ik er gewoon niet aan of stel ik het uit. Ik kan ook behoorlijk mopperen, zonder oplossing te zoeken. Kinderen hebben dat niet. Ook al gaan ze tien keer op hun snufferd. Daarom is het ook goed - denk ik - om huilende of mekkerende kinderen niet meteen te helpen, troosten, optillen... Laat ze het zelf maar doen. Of vlieg in ieder geval niet hysterisch op hen af. Ik denk dat juist die frustratie hen helpt om het nog eens te proberen. En als wij voor onze kinderen blijven oplossen, leren ze het zelf nooit. En ze mogen best eens mopperen, toch? En verder... denk ik dat ik ook maar eens moet leren die frustratie, dat gemopper, de angst of wat dan ook om te zetten in kracht om het nog eens te proberen.
Ik vraag me af wie er nou meer leert.
Dat leergierige, doorzetten, zoeken naar oplossingen. Dát is nou creativiteit!! Doet me denken aan de inleiding in het boekje creatieve intelligentie. "Binnen onze samenleving heerst er een mystiek sfeertje rond creativiteit. Als je schrijvers, schilders en musici hoort praten, mag je geloven dat ze putten uit een geheime bron in het heelal. Natuurlijk is dat helemaal het geval niet. Creativiteit is een vaardigheid… die door iedereen aangeleerd kan worden. Het is een feit dat sommige mensen meer creativiteit bezitten dan anderen. Maar gewoonlijk is de ene persoon creatiever dan de andere omdat hij de vaardigheid beter onder de knie heeft. Sommigen hebben de vaardigheid helemaal niet geleerd … of die vaardigheid is eruit getraind tijdens de opvoeding (onze maatschappelijke instelling met de nadruk op gewoontes, dagelijkse routine, lesroosters, multiple choice, alleen goed/fout, gelijkheid en conformiteit in plaats van een unieke en vernieuwende benadering van het leven…)."
BeantwoordenVerwijderenEn het doet me ook denken aan dat boekje "Franse kinderen gooien niet met eten". Daar stond in dat kleine frustraties zelf oplossen voorbereid op het grote-mensen-leven. Dan leren ze omgaan met tegenslag.
Tja, soms vind ik dat in de praktijk wel lastig met het paars aangelopen snoetje van Marloes...
Dat leergierige, doorzetten, zoeken naar oplossingen. Dát is nou creativiteit!! Doet me denken aan de inleiding in het boekje creatieve intelligentie. "Binnen onze samenleving heerst er een mystiek sfeertje rond creativiteit. Als je schrijvers, schilders en musici hoort praten, mag je geloven dat ze putten uit een geheime bron in het heelal. Natuurlijk is dat helemaal het geval niet. Creativiteit is een vaardigheid… die door iedereen aangeleerd kan worden. Het is een feit dat sommige mensen meer creativiteit bezitten dan anderen. Maar gewoonlijk is de ene persoon creatiever dan de andere omdat hij de vaardigheid beter onder de knie heeft. Sommigen hebben de vaardigheid helemaal niet geleerd … of die vaardigheid is eruit getraind tijdens de opvoeding (onze maatschappelijke instelling met de nadruk op gewoontes, dagelijkse routine, lesroosters, multiple choice, alleen goed/fout, gelijkheid en conformiteit in plaats van een unieke en vernieuwende benadering van het leven…)."
BeantwoordenVerwijderenEn het doet me ook denken aan dat boekje "Franse kinderen gooien niet met eten". Daar stond in dat kleine frustraties zelf oplossen voorbereid op het grote-mensen-leven. Dan leren ze omgaan met tegenslag.
Tja, soms vind ik dat in de praktijk wel lastig met het paars aangelopen snoetje van Marloes...