27082014 | grijs


Wat een heerlijk weertje vandaag. Laten we het eens hebben over de grauwgrijze wolken van het twijfelachtige niet-zeker-weten-het-is-wat-onduidelijk-dilemma.
Alhoewel ik mezelf niet herken in de verhalen over extreme onzekerheid over het moederschap (ben ik een goede moeder?) heb ik regelmatig te maken met dat grijze gebied. Voorbeeld?

Ben ik te streng? Verwacht ik teveel van mijn kinderen - en van mezelf? Omdat ik hele dagen met de kinderen doorbreng, kan ik me wel eens blindstaren op bepaalde zaken. Dat had ik onder andere met het zindelijk maken van Lev. Ik legde er daardoor veel te grote druk op. Van 'nu ga je plassen' tot 'laat dan maar, hup weer een luier om'. Lekker duidelijk voor een kind ook. Dan zit ik een tijd te denken over een oplossing en ook over de redelijkheid van mijn wens, ik spreek er eens met deze of gene over; maar ondertussen rommel ik maar wat aan. Met behulp van een boekje heb ik Lev op een heel ontspannen manier gestimuleerd zindelijk te worden. Voortaan eerst maar eens nadenken voor ik ergens aan begin.

Nog een vorm van grijs gebied? Geen tijd en aandacht nemen voor iets wat je wel wilt. Gisteren liep ik met de kinderen een winkel in. Lev stormde meteen naar de rekken met speelgoed. Terwijl ik vroeg aan een medewerker of er ook ondergoed was - in de zin van hempje, onderbroekje - voor Leah Nore, riep ik Lev nog iets achterna als; 'Niet overal aankomen!' Ja ja.
Ten eerste is het niet duidelijk of hij mijn boodschap ontvangt.
Ten tweede kan ik van tevoren al bedenken dat zoiets niet werkt. Of ik moet door mijn hurken zakken en hem 'aller-pedegogiest' aanspreken; "Lev, je mag rondlopen en kijken, maar nergens aankomen, afgesproken?' En dan er ook op toezien dat hij de afspraak nakomt.
Maar ik grabbelde in de bak met maillots (dat ondergoed hadden ze niet in die maat) en Lev kwam regelmatig aan met een fantastisch voorwerp 'Isss maar fijf euro,' zei hij dan. En, nu hij wat mondiger is; 'Deze vind ik echt heel mooi. Zal mama die kopen? Anders gaat Lev huilen.'
'Nee Lev,' reageerde ik met een half ook op hem (anderhalf ook in de bak met maillots). 'Leg maar weer terug.'
Dat deed hij een aantal keer. Hij zat dus wel nagenoeg overal aan. En ik scoorde nog een shirt. En een broek. En Lev graaide in al zijn kinderlijke - doch allerminst onschuldige - hebzucht in het speelgoed. Ruimde het weer netjes op. Tot hij een mooi plan had.
Bij de kassa keek ik even in het mandje van de wagen. Daar pronkte een kleurrijke verpakking. 'Nee Lev, wat had mama gezegd? Leg maar weer terug.'
Hij brulde het uit.
'Wat had mama gezegd?' Tja. Ik had me zelf ook niet aan de afspraak gehouden. Dat is zo gruwelijk onduidelijk voor hem! En je creëert zo ook een heel negatieve sfeer, vind ik; weigeren, waarschuwen, jengelen, protesteren, irritatie en ongeduld...

Nog eentje dan; Leah Nore stapt vrolijk rond de salontafel. Ik drink gezellig met het bezoek een kopje thee. Daar gaan we. 'Nee, niet aankomen.' Een hele strijd, weet ik nog van zo'n twee jaar terug. Ik babbel verder en onderbreek regelmatig mijn gesprek voor een correctie. Handjes weg of haar even bij haar speelgoed zetten. Ondertussen voert het bezoek op eenzelfde manier de strijd met haar kleintje. Het gesprek hapert en verzuipt. Het zweet onder de oksels. Ogen schieten ongeconcentreerd van kind naar bezoek. Geen doen. Dan maar alles van tafel. En uit de vensterbank. En de tijdschriften op grote hoogten leggen en... Consequent? Nee. En o, wat heb ik een hekel aan zulke theevisites. Hoe los ik dat op?
Ik weiger het servies en de decoraties weg te zetten, ik ben van mening dat ze begrijpt wat ik bedoel en moet leren niet aan de spullen op tafel te komen. Wij hebben ook geen traphekjes en klemmen op de keukenkastjes bijvoorbeeld. Dat kost tijd. Energie. Het is vermoeiend. Maar als ik thuis ben, gaat er niets opzij.
Als ik visite heb wel. Niet teveel op tafel of Leah Nore in de box. Zo hoef je niet constant op scherp te staan of in actie te komen. Ze leert het op een moment dat het mij 'gelegen' komt. Tot ze het heeft geleerd. En dan kan alles weer op tafel, met of zonder visite. Herhalen, herhalen, herhalen. En niet. Herhalen, herhalen, nou laat dan maar zitten.

Dus. Hoe versla ik het grijze gebied? Met visie, tijd, aandacht, gelegenheid, duidelijkheid en doorzettingsvermogen komen we een heel eind. En ja, dan blijven er nog duizenden grijze gebieden over. En dat, lieve lezer, zorgt er voor dat ik me voorlopig niet verveel, maar de hele dag oorlogsstrategieën bedenk op topniveau. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten