09062015 | allerdaags huis-tuin-en-keuken-geluk


"Kun je het nog een beetje volhouden?" vraagt men. Nou ja, ik heb geen keus, hè? Ik heb niets te klagen. 
Het gaat hier heus niet allemaal van een leien dakje - wat opvoedperikelen zullen we maar zeggen...
Nieuwsgierig? Ok. Dat de overbuurvrouw appt dat onze dochter op kwart over negen 's avonds in de vensterbank van de slaapkamer staat. Het zag er wat gevaarlijk uit, voegde ze eraan toe. Lev trekt de toilet door, Leah Nore wast haar handen in het wegspoelende water. Lev z'n rug ligt een beetje open, omdat hij - na duizenden waarschuwingen - met teveel vaart uit de hangmat viel. Leah Nore heeft vanmorgen een bult erbij gekregen, omdat ze van de trap is gevallen. (Gelukkig niet vanaf helemaal bovenaan. En mama lijkt wel een manke eend, dus die is ook niet meer snel genoeg om te vangen.)
Dat soort perikelen. 

Of ik het nog volhoud? Het aftellen is wel begonnen. Nog twee weekjes, misschien nog vier. En ik ga er niet op zitten wachten. Daar komt het kindje vast niet sneller van. We vermaken ons hier wel. Een kleine indruk;
foto boven: wandelen in de wijk, het lijkt wel of we op vakantie zijn...



Lekker aan de knutsel met onder andere warme wollen dekens - ook in de hitte van afgelopen vrijdag - en met het doek van de lijst voor de fotoreportage (weet je nog?) Tijd om ook mijn 'shop' aan te vullen, maar eigenlijk heb ik daar de komende periode helemaal geen tijd voor. Ik moet niet teveel willen. Die enveloppen van doek wilde ik al heel lang maken, ooit gezien in een tijdschrift (die vrouw maakte er hele tassen van). Ik gebruik ze als geschenkenveloppen. Zeker wat betreft het mannelijk geslacht is het soms lastig cadeaus geven. En vaak vraagt men geld. Stop het geld in een mooie envelop, wikkel er folie om en decoreer met een stoer houten label. Iets voor vaderdag misschien?
Ik heb ooit eens een man een schoongespoeld bierflesje cadeau gedaan met een 'vlaggetje' van geld (aan zo'n satéprikker-spies-ding). Ook helemaal leuk, super-simpel vooral. 




We speelden lekker buiten. Lev ontpopt zich als ware kunstenaar. Tekenen is, denk ik, een sterke kant van hem. Hij maakte pas voor school een opdracht (we kregen een logeerkoffer mee van de bibliotheek) en toen tekende hij ook al heel treffend 'eend op de fiets' na. Hierboven zie je een 'prikbeest'. Het is haast in perspectief getekend, zou je zeggen. Nou ja, ik vind het in ieder geval erg mooi.
Ondertussen wiedde ik het onkruid in de voortuin. Wijdbeens. Met m'n achterwerk in de lucht. Lekker charmant.


Met de knutsels en wat oude-nieuwe spullen op een gardenfair staan. Met mijn moeder. We hebben heerlijk gekletst en hadden ook zulke leuke, verrassende, goede gesprekken met de bezoekers! En we zijn weer helemaal geïnspireerd door al het moois wat er te koop was. Zo waardevol om dit te delen met mijn lieve mams; de ervaring, de liefde voor het creatieve en mooie... en de totaal-niet-zakelijke maar dan ook echt-totaal-niet-zakelijke aard. Ha!


Hieperdepiep! Toen was Leah Nore alweer twee jaar! Deze poppenmoeder en keukenprinses is dolblij met haar mooie, nieuwe spulletjes en danste tussen de aanwezige gasten door. Want ze is dol op die gezelligheid en aandacht. De kaarsjes blies ze zelf uit, ze smikkelde met twee handen van de taart en kuste haar visite gedag als een aristocratische gastvrouw; twee kussen, op iedere wang eentje. 
Wat veel reden om dankbaar te zijn. Om je heen zie en hoor je ook anders. Als ik dan zo terug kijk op de afgelopen dagen, weken, maanden... hoeveel momenten besef je werkelijk hoe goed je het hebt? En hoe vaak mopper ik, protesteer ik, wil ik meer of beter...  En al gaat niet alles vanzelf, al komt of is er tegenspoed... ik denk aan de 'wijze woorden' uit mijn vorige bericht; 'Wijs de kleine dingen niet af. Het hele leven - ook de moeilijke dingen - bestaat uit kleine onderdelen, en als ik over die kleine dingen heenkijk, mis ik het geheel.'


Neem nou vandaag. Ik kocht bij de JUMBO twee bossen pioenrozen voor vijf euro. Met een bosje alstroemeria's. Maar de vaas werd veel te vol. (Overigens ook al zo'n geluksmomentje. Ineens bedacht ik me een prachtig lampetstel te hebben. Die kan kon ik mooi als vaas gebruiken, waarom was ik daar nooit eerder op gekomen?!) 
Goed, die vaas was dus te vol aan het worden. Ik had nog wat rozen liggen en vroeg me af wie ik daar blij mee kon maken. Het was iets voor elven en ik ging voor een verrassingsbezoekje. Mevrouw was thuis. Al een poos aan huis gebonden na een operatie met complicaties. Ik had al zo lang een bezoekje willen brengen en straks kan het voorlopig even niet. Het was een gezellig uurtje, de bloemen kregen een mooie plek op tafel. 
Zo'n klein gebaar, zo simpel. En zo fijn. 
Als klap op de vuurpijl kreeg ik weer twee gehaakte pannenlappen van haar. (Het dienblad is van de IKEA.)


Allerdaags, maar o zo groot huis-tuin-en-keuken-geluk.

Ps. Zie je op de achtergrond van de één na laatste foto de kerkbank? Onlangs geverfd met Annie Sloan Graphite (heerlijk dat je dan niet hoeft te schuren!) en afgewerkt met een laag dark wax. Dag bordeauxrood. Hallo stijlvol exemplaar.

2 opmerkingen:

  1. Mooi en leuk geschreven! Gefeliciteerd met jullie dochtertje. Wat een gezellige foto!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gezellig stukje weer, zo recht uit je hart (naar mijn hart). Geniet nog even van de laatste loodjes ;-) en nog gefeliciteerd met de verjaardag van jullie dochter. Wat een leuke lampetkan!!

    BeantwoordenVerwijderen