Meneer is aan de betere hand en heeft meteen gezellige praatjes. Hij is dol op de antibioticakuur die hij krijgt voor zijn oorontsteking en vraagt heel beleefd na zijn 'spuitje'; 'Mama, nog één?' Hij gaat hiervoor ook, zodra ik het flesje schudt, speciaal  aan 'zijn tafel' zitten waar hij moet eten en drinken. Hij is een gewoontedier.

Ik ga met hem aan tafel zitten en besluit toch wat te gaan doen aan de 'Uitdaging', zoals ik het maar ga noemen.

We behandelen de komende zes weken de eerste plaat 'Dit ben ik' uit het boek van Bas. Heel toepasselijk bij zijn oorontsteking. 'Heb je pijn aan je oor?' vraag ik. 'Oor', zegt hij fronsend, terwijl hij er even verwoed overheen wrijft. En ook de snottebellen komen van pas. 'Heb je een vieze neus?' vraag ik. 'Neus', herhaalt hij. Om meteen bellen te gaan blazen en vervolgens naar de doos met tissues op tafel te wijzen. We kleuren een laars in en trekken gekke bekken. Maar dan is hij het zat. Prima. Ik zing onafgebroken; 'Klap eens in je handjes', terwijl hij - eindelijk - kan spelen met zijn nieuwe speelgoed.