11022014 | koekjes bakken enzo

Van de buurvrouw kreeg ik een alleraardigst cadeau voor mijn verjaardag, eentje om te onthouden; een weckpot met coockiemix erin. Nu is het sowieso leuk om een bakmix te geven, maar deze was zo vrolijk door de kleurige smarties. Omdat de koektrommel vol zat, moesten we even wachten, maar gisteren was het zover. Zoonlief en ik hebben gezamenlijk de mix bereid. Zo leuk om te zien hoe hij steeds beter kan helpen in de keuken! De eerste keren was het een vieze, plakkerige, rommelige bende waarbij de helft van de ingrediënten naast de pan of beslagkom terechtkwam. En mocht ik niet helpen. Nu kan hij met beleid roerbakken, mixen, klutsen en gieten. En brandt hij zijn vingers niet meer aan hete pannen. En likt hij niet meer overal aan. En kan hij tijdens het bakken van de pannenkoeken ook te tafel dekken.
Goed. Waar hadden we het ook alweer over? O ja, de koekjes van de buurvrouw. Kijk, het verdient geen schoonheidsprijs, maar ze smaken goed.
Vanmorgen hadden we gezellig bezoek. En die nam een bosje gele tulpen mee. Toen kwam de weckpot ook weer van pas. Als dat geen leuk cadeau is?! Dank, buurvrouw en bezoek!

Nog even over het slavendrijven, zoals hierboven beschreven. Zoonlief is op z'n best als'tie ook taken krijgt. Zijn spelen kan ik ook eigenlijk geen spelen noemen; hij is altijd 'aan het werk'. Spelen is voor hem sjouwen, slepen, ordenen, in en uit bakjes en manden en dozen en tasjes doen... Hij barst van de energie. Eerder kon ik daar niet goed mee omgaan. We kunnen nu eenmaal niet constant naar buiten. Maar nu pak ik het anders aan. Op momenten dat ik mijn handen niet vrij heb - zoals tijdens het koken - en hij zichzelf even niet kan vermaken, dan is het gezellig en ook nog eens heel leerzaam om samen aan het werk te zijn. Kost wel even tijd voor hij het onder de knie heeft, maar dan heb je ook wat.
En ja, je houdt je hart vast als hij met een smak je porseleinen borden op tafel zet. Of met een pot pindakaas onder z'n oksel loopt. Maar hij krijgt er zelfvertrouwen van - in plaats dat je hem zevenenzestig keer moet corrigeren omdat hij jammert en tegen zijn speelgoed schopt. En hij wordt er zelfstandig van. Hij leert mee te denken in een gezinsleven. Hij ontwikkelt verantwoordelijkheidsgevoel. Blablabla. Daar kan het smakken met porselein niet tegenop. Dus. Tot zover.

Overigens ben ik echt niet altijd zo'n pedagogische moeder hoor!

3 opmerkingen:

  1. Prachtig :) Hoe oud is je zoontje nu?
    De koekjes zien er heerlijk uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fijn weer eens bij te lezen hier! Het ziet er mooi uit, leuke header en kleurtjes. En je schrijft zo leuk :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Koekjes...sinds ik met het eten van suiker gestopt ben (half jaar geleden) zien ze er nóg lekkerder uit :D
    Eigenlijk kost het me niet eens veel moeite om het vol te houden, ik knap er zo van op!

    Leuk blog heb je. En je schrijft gezellig. Ik kom binnenkort weer even langs.
    Groetjes Kakel

    BeantwoordenVerwijderen