15042015 | druk op zoek naar... rust



Het is een beetje van allebei wat. Lekker rustig met je zieke dochter op de bank zitten. (foto 1) Dat ik even zit is zo gek nog niet na wat woeste arbeid in de voor- en achtertuin, maar dat Leah Nore zo zielig is, dat is dan weer niet zo fijn (lees: daar maak ik me dan meteen zorgen over).
Genieten van het weer en je dan irriteren aan de vliegen die naar binnen komen op het moment dat wij naar buiten gaan. Een vorm van woningruil die me niet aanstaat, want als ik dan 's avonds mijn huis weer in wil, zit ik dus met de kleine vrienden opgescheept. (foto 2) Het is een beetje van allebei wat. 

Zo verveel ik me geen moment. Heb ik vandaag in de zon koffie gedronken met een vriendin en zijn er zoveel dingen om dankbaar voor te zijn. Maar... ik ben zo druk.
Vorige week hield ik op de vrouwenvereniging - voor de niet ingewijden onder ons; geen emancipatiebeweging maar een gezellige en bezinnende club voor vrouwen - een inleiding over de sabbat, rustdag. Over het doel van deze dag en de noodzaak om één dag in de week lichamelijk én geestelijk tot rust te komen, je te verkwikken. Maar ook het belang van deze verkwikking doordeweeks. 
Lang verhaal kort: Ik wil gewoon niet meer massaal met heel Nederland antwoorden op de vraag hoe het gaat; "Goed. Druk."
Waarom? Omdat die drukte niet goed is; ervoor zorgt dat je inderhaast onverstandige keuzes maakt, verkeerd reageert of geïrriteerd bent. Met name onze kinderen zijn hier nogal eens de dupe van. Van schiet nou eens op tot het schandalige werk even mee, mama is al zo laat. Je begint te laat met koken, terwijl er een vroege afspraak in de agenda brand. Te laat, omdat je eerst nog even dit en dat wilde doen.
Of wat dacht je van die ochtend met een bomvol programma voor de boeg volkomen van de leg zijn als het allemaal anders loopt (en je dochter de hele dag met 39-nogwattes graden Celcius in bed ligt).
Daarnaast is het alsof je als fulltime moeder altijd alle tijd hebt. De hele week 'geen verplichtingen'. Je hebt tenslotte geen werkgever die je verwacht of vergaderingen waarbij je aanwezig moet zijn.
Maar dat betekent dat je jezelf voortdurend structuur moet bieden, omdat je juist zoveel tijd hebt. En als je dat niet goed doet, dan is je week een grote, ongestructureerde bende, die je overspoelt als een fikse golfslag in de oceaan. Want je hebt tenslotte alle tijd. En dus kun je dit nog wel even doen of dat. Ik kan wel in die paar commissies. En dat even voor deze en gene doen. Met onder elke arm een kind. 

Ik doe volgens mij iets verkeerd. Ik zou het baken van rust moeten zijn in het leven van mijn man en kinderen. Ik, daarentegen, ben druk. Gehaast. Geïrriteerd. Voorbeelden?
Even op bezoek bij mevrouw X in het kader van barmhartigheid. Nog even een stukje verschrompeld elastiek voor haar uit haar slip gevist, zodat ze er een nieuwe in kon zetten. Bosje tulpen gegeven... Fijn om iemand met zoiets simpels blij te maken. Ondanks dat geen rustig bezoekje; Lev plukte de tuin leeg. Ook in het kader van de barmhartigheid, maar toch iets minder geslaagd. Leah Nore zat vooral aan al de duizenden stukken decoratie in, op, naast, voor en onder de kastjes. Is er een manier om rustig een bezoekje te brengen - let wel - met kinderen? 
Vandaag wilde ik wat boodschappen doen, stevige manden halen voor sokken en ondergoed, een tweedehands zomer-speel-jas ophalen voor Lev en de tuin doen. Naast de was, het stofzuigen en dat soort allerdaagse klusjes. En het afspraakje van vanmorgen met een vriendin. 
Maar Leah Nore was ziek. Echt ziek. Dan sleep je zo'n kind toch niet mee... Gaan al je plannen. Leah Nore de halve dag in tranen en de andere helft slap en futloos in bed. Vreselijke poepluiers. Niet willen drinken. Daar ben je nogal druk mee. Dus nu staat er nog een wasmand vol vouwgoed. En een trommel vol was die leeggehaald moet worden. En niet te vergeten hangen de lijnen nog halfvol (gelukkig met tafelkleden en lakens, het lijkt erger dan het is).
Ik word daar echt onrustig van. Lijstjes maken helpt niet. Er moet nog zoveel. Ik wil nog zoveel... 

Ik ben zo druk. Zo druk als ik mezelf maak. 
Laten we wel wezen. Ik wil maar één ding heel graag en dat is dat ons lieve meisje weer beter wordt. Kan mij die wasmand schelen. Al staat hij er over twintig jaar nog. 

Ik weet al wat ik verkeerd doe. Ik denk dat ik eerst 'alles' af moet hebben en dan pas kan rusten. Maar 'alles' komt nooit af. 
Wat God gebied is af en toe even pauze. Aan het begin van elke week. Maar ook op een dag als vandaag. Even op adem komen.
Met een Bijbel op schoot en twee gevouwen handen. Kun je niet doorhollen en niets vasthouden. En ik maar elke keer denken dat ik het beter weet...
Zes dagen zult gij uw werken doen; maar op den zevenden dag zult gij rusten; opdat uw os en uw ezel ruste, en dat de zoon uwer dienstmaagd en de vreemdeling adem scheppe. Exodus 23:12

3 opmerkingen:

  1. Ware woorden schrijf je.... Hier ook zo'n drukke, rennende moeder... Die steeds weer denkt... Ik wil rust.....
    Deze week heb ik een week vrij en de kinderen niet en vandaag heb ik mezelf stil gezet, ondanks die wasmand, ondanks de mega strijk.... Ik ben in de zon gaan zitten met een boek, thee en laptop.... Even een dag bijna niks....
    En dan weet ik.... Die rust moet vaker... Maar HOE??....
    Succes ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anoniem16.4.15

    Die rust moet je plannen ja, is moeilijk maar God gaf ons er speciaal die 7e dag voor.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. "Groot zijt Gij, o Heere, en zeer te prijzen. Groot is Uw kracht en Uw verstand is geen getal. En de mens wil U prijzen, de mens, een deel Uwer schepping. Ja de mens, ofschoon hij zijn sterfelijkheid in zich omdraagt en de getuigenis van zijn zonde en de getuigenis, dat Gij de hovaardige weerstaat. Toch wil de mens, een deel Uwer schepping, U prijzen. Gij wekt hem er toe op, dat het zijn lust is U te loven, want Gij hebt ons geschapen tot U en ons hart is onrustig, totdat het rust vindt in U."

    Heel herkenbaar: geen rust hebben om te rusten (maar toch ook wel weer tijd hebben voor dingen die minder belangrijk zijn dan rusten). Het lot van de mens (en met name het lot van een mens met kleine kinderen). Ik heb me er eigenlijk een beetje bij neergelegd.

    BeantwoordenVerwijderen