24042015 | voor niets gaat de zon op



Een abonnement op een woonblad heb ik al lang niet meer. Mede omdat ik dat soort dingen altijd vergeet op te zeggen en dan nog een jaar betaal voor een blad waar ik op uitgekeken ben. Want ja, er is geen woonblad wat me nu echt kan bekoren. 
Te modern, te industrieel, te klassiek, te duur. 

Vooral vaak te duur. Natuurlijk staat er her en der een gepimpt kringloopkastje. Maar laatst spotte ik in zo'n blad een prachtig 'stukje design' in de vorm van een stoffer en blik. €59,95 alstublieft. Sorry? 
Partner X en Y kopen voor ieder kind een designmeubel. Leuk voor later. Jaja. De prijs varieert van €97,- tot €212,- wat ik zo gauw kon vinden op internet. En dan hebben we het over een olifant waar je slechts op kunt zitten en die er verder staat te staan voor het mooi. Nog een voorbeeld? Acht met de hand beschreven labeltjes van karton. Te koop via Etsy. Dat is dan €9,95. Dus.

Bij de ene helft denk ik; dat kan ik zelf ook maken (wat ik lang niet altijd doe... gelukkig). De andere helft kan ik niet zelf maken of wil ik niet eens hebben. Maar afgezien van de DIY-rubriek is het over het algemeen niet voor de gemiddelde burger, die woonbladen. Een duur huis met een dure tuin, dure ontwerpers en architecten en dure wensen en tot slot dure spullen. 
Blijven die bladen natuurlijk ook wel heerlijk om je te laten inspireren en met de plaatjes in je hoofd voor nog geen €10,- hetzelfde kastje op de kop te tikken op bijvoorbeeld de vrijmarkt aanstaande maandag. Alhoewel ik het wel eens jammer vind te merken dat de kringloopwinkels er ook steeds meer voor weten te vragen...

Ik zat gisteren zo te filosoferen over woorden als 'koopkracht' en uitspraken als 'de economie draaiend houden'.  Maar dat is toch de omgedraaide wereld? Is het nu ook al mijn verantwoordelijkheid te zorgen dat het geld blijft rollen, zodat er.... nog meer geld uitgegeven wordt? Ik snap het niet. Economie was al niet mijn leukste en beste vak op voortgezet onderwijs. 
Ik snap ook niet dat we blind zijn voor de kracht van hebzucht. Materialisme. Uiteindelijk ook egoïsme. 

Vanaf de zomervakantie denkt Lev bij nagenoeg elk restaurant waar we voorbij komen dat we er gaan eten. En in elke winkel vraagt hij om een snoepje of een ballon. 'Foei,' denk ik dan. Wat onfatsoenlijk. Maar ja, de hele JUMBO staat vol met proeverijtjes. En op elke toonbank prijkt tegenwoordig wel een schaaltje snoep. Dan krijg je dat vanzelf. 
Waar je ook naartoe gaat, ze zien altijd wel iets wat ze willen hebben. 
En wat er bij de kinderen in het klein gebeurt, gebeurt later in het groot. Je went eraan dat je aanschaft wat je wilt. Irriteert je al snel aan een leeg schap in de supermarkt. Heb je het ene, bedenk je alweer wat je daarna zou willen. Is er iets kapot, dan schaffen we meteen iets nieuws aan (stop jij je sokken nog?) We zijn - over het algemeen - ontzettend verwend. En hoeveel houden we voor onszelf van wat we ontvangen aan geld en goed? In wat voor maatschappij leven we als er tegenwoordig opruim- en huishoudcoaches bestaan? 
Foei. Wat moeten we toch met al die spullen?

Weggeven maakt gelukkiger dan zelf houden, zegt de wetenschap.
Ook kun je spullen ruilen of bijvoorbeeld eerst iets verkopen, voordat je iets nieuws koopt. Zelf maken is een heel leuk en goedkoop alternatief. Tweedehands, daar is tegenwoordig ook goed aan te komen.
En tevredenheid. Genieten van wat je hebt. Als je minder druk bent met inkopen (van boodschappen tot een nieuw interieur), heb je vanzelf meer tijd voor een glas muntthee in het zonnetje met iemand die je dierbaar is. Om maar een voorbeeld te noemen. Niet op een terras, maar in je tuin. Of met een thermoskan in het park of de speeltuin. Op een zelfgemaakt kleedje van reststofjes. Je weet wel, die pure idylle uit de lifestyle bladen. Maar dan in het echt. Dat stimuleert ook de creativiteit. En daar houd Mevrouw Wispeltuut van.

(Laat het duidelijk zijn dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid heeft voor de keuzes die men maakt in uitgaven. Wat de één in een huis stopt, spaart een volgende en weer een ander gaat ervan op vakantie. Maar voor mezelf is het wel eens goed de spiegel voor te houden; wat hebben we nodig en waar worden we gelukkig van? Dan hoef ik al veel minder te 'hebben'.)

bron pinterest

En om meteen daad bij woord te voegen geven we vanmiddag wat wasmiddel weg, om te proberen... Hopelijk heeft haar zoon hierdoor minder last van zijn huid...

1 opmerking:

  1. Leuk dat je woord bij de daad voegt. Zou het schelen, minder last van de huid?

    BeantwoordenVerwijderen