01082016 | Schotland IV



Dinsdag Was Glencoe aan de beurt. Een plaats met een treurige geschiedenis. Ik houd daar niet zo van. Maar het is - helaas - de werkelijkheid. Ook met de terreur van de huidige tijd in je achterhoofd. We hebben een prachtige wandeling gemaakt in de bergen waar de vrouwen en kinderen in gevlucht zijn en velen de dood gevonden hebben. Je kunt het je haast niet voorstellen met dat mooie, zachte, mosgroene, lieflijk deinende landschap. 









Het was behoorlijk warm, maar ook wel een prettige afwisseling met het (aangename) geslenter bij bezienswaardigheden; weer eens een stevige wandeltocht, waar vooral Lev ook zijn energie heerlijk in kwijt kon. Op de terugweg hebben we de kinderen eten gegeven uit een kom koude pastasalade en thuis lagen zij al heerlijk schoongeschrobt in bed, toen wij zelf eh... weer de Glenuig Inn ingleden. 









Om vervolgens hysterisch naar buiten te rennen bij de mooiste zonsondergang van de vakantie tot dusver. We hebben een romantisch ommetje gemaakt, zo saampjes (voor zover het constant foto's maken romantisch is...) Als ik nu naar die foto's kijk, dan verwonder ik me weer over de kleuren. Prachtig om in het echt gezien te hebben en op de foto te hebben, maar het is tegelijk ook niet te vangen. Maar de herinnering en de foto's kunnen we koesteren. 












Woensdag deden we het rustig aan. Onze auto toonde wat mankementen: af en toe geschok alsof je in een achtbaan zat. Bij de de garage vonden ze het probleem, maar het kon in Nederland wel verholpen worden. Ondertussen vermaakte ik me met de kinderen. Toen de mannen thuis waren, ben ik snel heen en weer gereden naar het Glenfinnan Viaduct, waar op gezette tijden een heuse stoomtrein over kwam gepuft. Het was heel tof om te zien en ook heel toeristisch, ha! Terug was ik net op tijd om kraben te vangen met z'n allen, terwijl wij op onze beurt weer opgevreten werden door de midges. We hadden het nog nooit zo erg gehad (gelukkig). Die beesten zoemen niet en je ziet zo ook haast niet, maar ze zijn wel zo brutaal om met hun fijne prikjes alles wat ontbloot is te laten gloeien. Ze gaan ook gewoon op je oog zitten en je moet niet te ver je mond open doen (voor mij wel heel lastig.)









Geen zonsondergang, maar minstens net zo mooi en bijzonder; de zon die aan de overkant tussen de wolken doorbreekt. Schitterend! Wij als een stel idioten naar buiten op te grote pantoffels en kleding om niet in aangetroffen te willen worden; bang dat de wolken de zon weer op zouden slokken en het niet vast te kunnen leggen. Ach... je begrijpt ondertussen wel hoe ik aan tweeduizend foto's kom. 

Nog één deel en dan is het Schotse sprookje uit. 

2 opmerkingen:

  1. wat is het toch een waanzinnig mooi land...
    ik heb er ook zulke goede herinneringen liggen
    met warme groet Manon

    BeantwoordenVerwijderen
  2. oh hahah.... geweldig ik zie je al rennen op de te grote pantoffels en in niet fatsoenlijke kleding ;).... En die romantische wandeltochtjes ken ik ook ;). Groetjes Ilse

    BeantwoordenVerwijderen