27022014 | spoorwegmuseum

Onlangs zijn we naar het spoorwegmuseum geweest. En dat begon heel poëtisch met de meeslepende gedachte om niet te vertrekken zonder mijn valies met dromen. Nou, dat sprak me natuurlijk geweldig aan. Ik had een tas vol luiers en broodkruimels - we hebben na al die jaren geleerd dat ter plaatste eten én duur én tijdrovend is, dus we lunchten onderweg naar Utrecht in de auto - maar geen valies vol dromen. Die laat ik vaak ergens slingeren. Ik droom heel veel, maar ja. Het komt er soms heel vaak niet echt van.

Erg leuk om naar binnen te gluren in de koninklijke wagon en te fantaseren bij stoomtrein Arend. Er was genoeg te zien en vooral ook te doen. De kinderen gedroegen zich voorbeeldig, met uitzondering van het moment dat we vergevorderd in de rij voor een, nog onbekende, belevenis halsoverkop met Lev onder de oksel naar de toiletten snelden omdat hij moest plassen. 'Alweer?!' had ik sissend als een stoomtrein en met een verwijtende blik naar Reint gezegd. Alsof hij er iets aan kon doen. Goed. Teruggekomen - het was een minuscuul plasje - bleek dat Reint uit de rij gestapt was. Ja, wat dat betreft kan ik veel van hem leren. Gewoon weer achteraan aanluiten. Ik vond dat echt reuzejammer, maar dat was nogal kinderachtig. We waren tenslotte een dagje uit en dan moet er helemaal niets.
Bleek ook nog dat Leah Nore helemaal niet in de wagen naar binnen kon. Nergens een bordje gezien! Wel, dat werd ook weer opgelost, maar toen verloor ik weer mijn lensdop; nog steeds is'tie spoorloos.

Het kost mee eerlijk gezegd moeite om van zo'n dag volop te genieten. Je bent als moeder-de-vrouw toch druk met de kinderwagen, flesvoeding en miljoen keer verwilderd Lev zoeken. Niet dat ik helemaal niet geniet, maar het blijft intensief; een dagje op pad met z'n allen. Oefening baart kunst, schijnt.

Leuk museum. Heel leuk aangekleed, voor kleine kinderen ook veel te zien. Ik miste wel wat informatie, er hing af en toe een bordje, maar er kan meer verteld worden over hoe het allemaal in z'n werk gaat bij de spoorwegen, denk ik. Ach, ik had toch niet echt de gelegenheid om bordjes te bestuderen...