09042014 | de doelgerichte huisvrouw

doelgerichte huisvrouw, soms| door mijn zusje Liesbet

Van alle markten thuis. Altijd beschikbaar. Multitaskend de dag door. Gericht op alles en iedereen, behalve mezelf. Soms maakt het me moe. Chagrijnig. Zelfs een beetje somber. Andere momenten voel ik me juist 'superwomen' en heb ik alles onder controle. Wens ik me geen beter bestaan toe. Hmmm.
Die balans, die balans, die balans... Waar is die balans? Dat vroeg ik me al eens eerder af.

En dat zie ik bij meer moeders op het wereldwijde web. Ergens vond ik bijvoorbeeld een overzicht* van 16 vragen die je dus absoluut niet moest stellen aan een huisvrouw - voorbeeld; "wat doe jij eigenlijk de hele dag?" - dus hebben we blijkbaar een teer hartje, huisvrouwen! En elders las ik een oproep aan al dan niet werkende vrouwen om te stoppen met het verdedigen en verantwoorden. Blijkbaar zijn alle moeders op zoek naar de balans, welke keuze ze ook maken. Wat is goed? Wat vind ik (fijn) en wat vindt de ander? Bij deze mijn bijdrage in de zoektocht.

Ik vraag mezelf regelmatig hardop af - vooral als ik het even niet helder heb en ik dreig om te komen in alles wat moet en wat ik nog wil of juist als ik lusteloos en verlaten aan de ontbijttafel-puinhoop zit; "Wat is je doel/taak/roeping?" Boeken die mij als christelijke vrouw hielpen in het vinden van mijn doel en het invullen van mijn taak; de serie Dagelijks volgen van Andrea van Hartingsveldt Moree en Een vrouw naar Gods hart van Elizabeth George. Samengevat komt het erop neer dat ik eerst voor mijn man en kinderen zorg. En hoe zorg ik goed voor hen als ik niet goed voor mezelf zorg? Juist, de prioriteit ligt hier thuis. Maar goed, dan is het allemaal nog behoorlijk algemeen. Doel voor ogen, maar hoe bereiken we dat doel?

Lijstjes! Dat is mijn tactiek. Miljoenen lijstjes. Een agenda. Een weekplanning. Een boodschappenlijstje. Een als-ik-dit-ga-doen-waar-moet-ik-dan-allemaal-aan-denken-lijstje, enzovoorts. Ik heb voor mijzelf duidelijk wat ik wekelijks moet doen aan huishoudelijke taken. Je kunt wel op gevoel de was doen en de ramen eens zemen als ze echt errug vies zijn, maar handiger is het om te plannen. Ritme en discipline. En dat heerlijke gevoel bij het afstrepen... Weet je, anders blijft het ook maar ergens tussen je oren rondspoken dat je nog dit-of-dat moet doen. Check. Klaar. Afgehandeld. Opgeruimd. Doorgestreept. Zo heb ik een agenda - een hele mooie - waarin ik de afspraken noteer. Dan neem ik onze gezinsplanner waarin we al onze afspraken noteren en... waarin ik lekker klieder wat ik allemaal nog moet doen en welke boodschappen ik moet halen. De planning nemen we regelmatig samen door, dat geeft al een heleboel rust.
Over die planning valt nog heel veel te zeggen. Ik heb tijd nodig voor mezelf. Elke doordeweekse dag een dik kruis in de agenda. Dit combineer ik meestal met stille tijd. Maar dat komt vaak in het gedrang. Een lijstje wat ook vaak in het gedrang komt, maar heerlijk is om af te werken; de-klusjes-die-al-heel-lang-liggen-lijst (oooo, die fotoalbums).

Ik kan mezelf en anderen vertellen waar ik allemaal druk mee ben. Allemaal heel zinnige dingen natuurlijk. En dan heb ik toch zeker ook recht op een uurtje theeleuten met moeder X? Kijk, dat maalt toch regelmatig door mijn hoofd. Ik voel me al bijna schuldig dat ik heb gekozen voor het 'thuisblijven' en nu zo zit te piekeren. Net zoals een vriendin van me die eigenlijk niet hardop durft te zeggen dat ze ervoor heeft gekozen twaalf uur er week te werken en dat ook wel eens spuugzat is. Ach ja. Het blijft zoeken naar die balans.

En toch ben ik ervan overtuigd dat het prettig is om voor ogen te hebben wat je belangrijk vindt. Wat moet en wat eventueel kan en prettig zou zijn. En ik ben er ook van overtuigd dat ik me daarvoor niet hoef te verantwoorden. Alhoewel enige regelmatige (zelf)reflectie niet overbodig is. En ik ben ervan overtuigd dat je best zo je momenten mag hebben dat je alles lekker laat zoals om ongegeneerd een ijsje te halen bij de ijssalon. Maar hé, niet elke dag. En ik ben ervan overtuigd dat...
... het soms net als darten is. Pijltjes gooien in de roos.
Met een muis in je shirt.

Terug naar het doel. Spreuken 31 is mijn leidraad. Dat kan hoogdravend en onhaalbaar lijken. Ik lees vers 30; "...maar een vrouw, die den HEERE vreest..." Dat is het hoogste doel. Dan valt er een heleboel drukte en getwijfel weg. Als ik daar maar op gericht blijf.

* het taalgebruik vind ik niet passend in dit bericht, wilde ik toch even zeggen ;)