18052015 | met zonder kinderen

We parkeerden de auto bij het Drielandenpunt te Vaals.

"Pak jij de kinderwagen?" grapte Reint. We kwamen uit Aken. Of beter gezegd; we kwamen uit Luik, via Aken. En we hadden nog zoveel tijd die dag. En nog zoveel plannen, zo 'met zonder kinderen'.

Ik streek neer op een bankje, de ene helft van mij in Duitsland, de andere in Nederland. Schuin tegenover me lag België. Een moeder legde uit hoe het nu allemaal in elkaar stak hier. 

'Wat betekent NL?' vroeg de dochter, wijzend naar de betonnen grenspaal.

'Niet Lopen,' antwoordde een wildvreemde man vrolijk.

De moeder keek de man eens fel aan. 'Of: Niet Leuk, meneer,' reageerde ze licht geïrriteerd, op elke lettergreep een klemtoon leggend.

'Niet Lachen,' probeerde de man nog. Maar de vrouw trok haar dochter beschermend tegen zich aan en na een laatste 'veelbetekenende blik' richting meneer, liepen ze samen weg. 

Wonderlijke conversatie. 

Een volgend gezin betrad het Drielandenpunt. De moeder jubelde het uit; 'Het Drielandenpunt!'

'O,' reageerden de drie kindertjes in koor. Ze keken om zich heen. Wat was hier precies te zien? Dat gevoel had ik ook een beetje gehad, toen ik aankwam. Meer ijsverkooptentjes dan drielandenspektakel, maar wat had ik dan verwacht?

Enfin, de moeder begon het haarfijn uit te leggen, springend van het ene land in het andere land. Heel beeldend enzo. De kinderen staarden naar de betonnen paal. Vader was druk op zijn telefoon aan het kijken. Moeder merkte de afnemende belangstelling en gooide een nieuw idee in de groep. 

'Willen jullie naar de waterspeeltuin of op de uitkijktoren?'

'De waterspeeltuin!' riepen de kinderen enthousiast. 

'De toren kost geld,' merkte de vader op. 

'Meen je dat nou?' riep de moeder uit en ze keek met een verwilderde blik naar de toren, waar dat natuurlijk niet aan te zien was (afgezien van de kassa en de rij en het hekwerk eromheen.)

'Ik kijk wel even,' zei de oudste zoon en weg was hij. 'Volwassenen drie euro vijftig en kinderen twee euro vijftig' meldde hij even later. 

'Nou dan gaan we zeker naar de speeltuin, we doen vandaag alleen gratis attracties,' reageerde de moeder. 

'Dan kunnen we die speeltuin ook wel vergeten,' zei diezelfde oudste zoon teleurgesteld. 'Kinderen voor vier en volwassenen vijf euro,' lepelde hij op. Hij had zijn huiswerk blijkbaar gedaan en de bui misschien al zien hangen bij aankomst. 

'Ach, meen je dat nou?' zei de moeder verbaasd.

'Ja, natuurlijk,' snoof de vader al starend naar het apparaatje in zijn handen.

'Dan houdt het op,' zei de akela (want daar deed ze me aan denken) en ze deelde mee dat het de 'gewone' zandspeeltuin werd. Dat was tenslotte ook heel leuk?

'Ja, dag,' mopperde de zoon. 'U zegt eerst dat we mogen kiezen en ik vind de waterspeeltuin natuurlijk veel en veel leuker dan zo'n stomme...'

Vader kwam in actie. Hij maaide met zijn telefoon alsof hij ermee wilde gaan kogelstoten. Het speeksel landde net voor mijn linkervoet. 'Zeg, ophouden met dat gezeik, anders ga je maar naar de auto lopen en dan komen we je vanzelf een keer tegen...' en terwijl hij nog in het vuur van zijn verhaal was, stond de jongen op. 'Goed. Prima,' zei hij mokkend. 'Doei.'

'Papa, doe normaal. Anders ga je zelf maar naar de auto lopen,' zei dochter.

En moeder ijsbeerde om de betonnen paal. Grensoverschrijdend gedrag, zullen we maar zeggen, dan krijg je dat. 'We hebben ook geen zwembroeken bij ons. En voor allemaal betalen, daar kunnen we niet aan beginnen...'

'Hier blijven!' bulderde de vader naar zijn zoon die al een eindje op weg was. Hij stapte naar zijn zoon en begon in niet mis te verstane woorden uit te leggen wat hij er allemaal van dacht.

Wij besloten een softijsje te gaan eten. 

Ik nam de laatste hap. Ineens spoot er aan de onderkant een straal gesmolten softijs uit het hoorntje. Over Reint z'n arm heen. Geen billendoekjes bij de hand natuurlijk - we waren immers saampjes op stap - wat een kliederige bende. 

Manlief schudde zijn hoofd; 'Ben je een keertje zonder de kinderen weg...' zei hij plagend.

Op dat moment was er weer een enthousiaste moeder. (Al die enthousiaste moeders, tjonge...). 'Daar is het!' riep ze al wijzend. En het jongetje sprintte naar voren om nog geen drie meter verder vol op zijn neus te vallen in het grind. Hij huilen natuurlijk.

'Ja zeg, dat doe je zelf.' snauwde de moeder, terwijl ze hem ophoog sjorde. 'Stop eens met huilen!' 

Neem dat eerste voorval. Had de man zich er niet mee moeten bemoeien? Had die vrouw haar dag niet? Het kind had erbij gestaan en van links naar rechts gekeken. Niet wetend te moeten lachen om de grapjes van de man of net zo nijdig te doen als haar moeder. 

Natuurlijk was het voorstel en het intrekken daarvan in voorval twee niet handig. Zoonlief z'n verontwaardiging was begrijpelijk, alhoewel zijn gemopper ook ondankbaar was. (De grote mond van de dochter is mijns inziens overigens ook brutaal, waar dan weer niets van werd gezegd... maar dat even terzijde.)

Voorval drie... ja... sorry hoor... 

Toen besefte ik dat we vaak zo ontzettend geïrriteerd zijn in het bijzijn van en naar onze kinderen... Wij - in het huishouden van Mevrouw Wispeltuut - hebben ons eens voorgenomen om niet ons leven teveel te laten bepalen door onze kinderen - op een negatieve manier. Maar voor je het weet ben je er toch snel 'doorheen'...

Ik begrijp die irritatie heel goed. Het is nogal herkenbaar, eerlijk gezegd. Als je samen weg bent, besef je hoe heerlijk het is eens niet van de vroege morgen tot de late avond en soms ook nog 's nachts met de kinderen bezig te zijn. 

Ga je een middagje met het gezin weg? Neem gerust een boodschappentas aan spul mee. Van reserve-onderbroeken tot het lunchpakket (in het verlengde van de gratis attracties) en een warm vest voor het geval dat...

Daarnaast ben je constant de groep bij elkaar aan het houden, aan het verbieden, corrigeren, aanmoedigen en verzorgen. Rustig weg is er niet echt bij, laat staan dat je nog eens een diepgaande conversatie hebt met je gezelschap. Natuurlijk kun je dan heus wel genieten van de omgeving en heb je ook genoeg heel leuke en gezellige momenten, waarop je de waarde van het hebben van een gezin ervaart. Maar het kan ook vermoeiend en lastig zijn, om altijd de kinderen onder je hoede te hebben. 

Wat ik hiervan leer? 

Niet pontificaal, ten overstaan van vreemden (én bekenden) zo geïrriteerd te doen. Want dat is nogal gênant voor omstanders. 

Maar dat is eigenlijk het ergste niet. Het is vooral zaak om eens tot drie te tellen en in te schatten hoe je het beste kunt reageren. Is het werkelijk nodig onaardig te doen? Hoe reëel is het je te irriteren aan een kind als het valt en een keel opzet (want dat doen ze)? Is het niet vaak dat je gehaast bent, teveel tegelijk wilt en je in je hoofd hebt hoe je het allemaal wilt, wat natuurlijk anders loopt... 

Dat is dus een kwestie van je verwachtingen bijstellen en plannen. Dan ben je vanzelf minder onredelijk en schiet je ook niet zo onbeheerst uit je slof.

En verder... is het heerlijk eens op pad te gaan zonder de kinderen. Dat kan een keertje wandelen zijn, een dagje weg of een paar nachtjes... Of kies je eigen manier. Maar zorg in ieder geval dat het je allemaal niet zo aanvliegt, dat je nijdig, geïrriteerd, chagrijnig en onhebbelijk of boos bent. Even afstand nemen om niet bedrijfsblind te worden. Dat kan voor jou persoonlijk dus ook drie keer per week sporten zijn... maar er moet ook papa-mama-tijd zijn, denk ik.

Iemand vroeg zich af hoe wij zonder onze kinderen weg konden gaan. Voelde ik me niet schuldig? Vond ik dat niet vreselijk? 

Nee. Ik denk dat het juist heel goed is. Kinderen hebben er tenslotte ook baat bij als papa en mama bijvoorbeeld investeren in hun relatie. Op een afstandje kun je ook tot heel heldere inzichten komen, blijkt maar weer.

Thuis werden we verwelkomd met een poepbroek en een snotneus. Heerlijk om weer thuis te zijn. We gaven hen een prachtig stuk design en keken er naar uit weer de hele dag met onze kinderen door te brengen... Ha!

Ps. Ook wel eens een schrale troost te zien of te horen dat het andere ouders ook wel eens teveel is, eerlijk gezegd. Ik zal de laatste zijn die al deze mensen wil veroordelen. Het was meer ter lering; een intervisiemomentje, zeg maar...
Ps. 2 En die stomme telefoontjes. Als je om je heen kijkt, zie je zoveel mensen die meer beleven op hun telefoon dan met elkaar... Grrrr...