En dan is het alweer de laatste dag van juni. Juni van het (ver)wachten. Juni van de tweede verjaardag van onze dochter en de geboorte van de andere. Juni van de koude dagen en de hele warme. Juni van de nieuwe ervaringen en de hele gewone dagen.
En toen was juni weer voorbij.
Gisteren kwamen we terug van een kraambezoek en zag ik de zon achter de bomen in de aarde zakken. En dat was zo mooi, dat ik thuis op de fiets sprong - me bedacht dat het de eerste keer was na de bevalling - en het vast probeerde te leggen.
Nieuw en oud. Zo gaat het dagelijks, dacht ik tijdens het fotograferen. Kijk je zo lang uit naar het nieuwe kindje en dan is ze er al - en niet meer weg te denken. Ik zie Lev graag groot worden en ik voed hem op om zelfstandig te kunnen zijn, maar wordt hij zelfstandiger, dan is het toch ook weer moeilijk om los te laten. Leah Nore is zindelijk aan het worden, Eden is langer wakker en kijkt om zich heen. Nu Eden er is, wijden we ons aan plannen voor de vakantie en de verhuizing. Zo glijden de dagen weg en komen de nieuwe aangerold.
Ik zie soms eerlijk gezegd best tegen de volgende dag op of kijk terug op een dag en denk; waar doe ik het voor? Of wat heb ik nou gedaan vandaag?
Deze gedachten maakten me - ondanks de kleurenpracht - een beetje weemoedig.
Maar vanmorgen ging de zon weer op en met de zon ook de nieuwe dingen, de hoop, het leven, de plannen. En lazen we ook nog Psalm 113.
"De Naam des HEEREN zij geprezen, van nu aan tot in der eeuwigheid. Van den opgang der zon af tot haar nedergang, zij de Naam des HEEREN geloofd." vers 2 en 3
....
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige foto's. En wat heerlijk dat je weer op je fiets kon springen om dit vast te leggen... En die gedachten (waar doe ik het voor) hebben we allemaal wel eens. Mij helpt het wel eens om te denken dat we op de plaats zijn waar God ons hebben wil.
BeantwoordenVerwijderen