03082016 | thuis in een buitenhuis

Weer thuis. De afgelopen vijf blogs werkten op therapeutische basis, zodat ik weer verder kan zonder Schotland. En ondertussen heb ik weer genoeg stof tot schrijven.  Afgelopen maanden was het was rustig hier. Geeft niets, want dit is pure liefhebberij en zodra het een verplichting wordt, draai ik de boel op een lager pitje. Maar eenmaal thuis in ons nieuwe huis, heb ik weer ontzettend veel plannen en zin in schrijven. Het is ook leuker foto's maken met een doel. En aangezien het sinds thuiskomst wisselvallig is, wat betreft het weer, heb ik ruim de tijd om te hobby'en. Tenminste, als ik niet de hond uitlaat. Want ja, we hebben dus een hond. Sepp. En Sepp helpt mij om elke dag, tenminste twee keer een ommetje te maken (de andere keren doet manlief het). Gezellig met z'n allen een rondje het bos in. Het is dan ook enorme luxe dat we zo van onze oprit het bos in lopen, natuurlijk. Ik geniet er elke dag nog van. De ruimte om het huis, de kinderen die vaker en langer buitenspelen, waardoor ze ook nog eens hun energie beter kwijt kunnen en verdelen, het uitzicht vanuit de keuken en de serre... Maar voordat iedereen zich blind staart op het fantastische 'buitenleven'; het heeft ook een andere kant hoor, maar daarover later meer.Nog even aandacht voor mijn hippe vintage uitlaattas. Ik liep maar rond met de beloningssnoepjes (Sepp moet nog veel leren), tot ze haast verpulverd waren tegen de tijd dat meneer een uitwerpsel bakte. Ineens viel mijn oog op het kringloop-ding en nu kan ik zelfs mijn sleutelbos meenemen. Hoe tof is dat?

Een langgekoesterde wens was het bezoeken van de Cactus Oase in Ruurlo. Ok, dat is wat overdreven, maar het leek me erg leuk - alhoewel de site er een beetje duf uit zag. Ik riep vrijdag; "de eerstvolgende vrije zaterdag (zo erg is het met onze agenda gesteld ja) dat het regent (niet dat ik dat hoopte natuurlijk) dan gaan we naar Anny Cactus. Zo heet ze dus, de toegewijde vrouw van de Cactus Oase. Ik houd van toegewijde mensen. En sinds de druilerige zaterdag ook van de Cactus Oase. Maar daarover schrijf ik nog wel eens een aparte blog. Wat ik alleen even wilde zeggen, was dus dat het dan fijn is om op z'n Jan-Boeren-fluitjes á la vacance-modus door zo'n kas vol cactussen te slenteren met het gezin. Je waant je even aan de andere kant van de aardbol. 

Eenmaal thuis is er ook het één en ander te oogsten. En dan wil het eens hebben over de idylle van het buitenleven. Ik weet zeker dat de helft van de lezers (ervan uitgaande dat er minstens twee mensen dit willen lezen, ha!) kwijlend naar het scherm staart bij een foto van een pruimenboom en een houten ladder. Ik had er nog een mand bij willen zetten, maar die stond op zolder en ik had geen zin om die te halen. Bovendien heb ik die mand niet gebruikt, dus zou ik de boel nog idyllischer maken dan het al leek. Ik herhaal "leek".

Want die ladder is niet stevig. Er is en stuk aan vastgetimmerd en de vraag is hoe lang dat houd. De boom is glibberig en de aarde onder het gras wordt uitgehold door mollen, waardoor die ladder dus zo weg had kunnen vallen.

Er zit een vlek in Noor d'r jurk, waarvan te hopen is dat ik die er nog uit kan krijgen. 

De pruimen zijn soms al overrijp of zelfs rot, waardoor ze uit elkaar spatten en een deel van de oprit nu vol ligt met kleverige flatsen pruim. 

Lev en Noor wilden zo graag helpen dat ze het uitvochten onderaan de ladder, waarbij de kans ook groter was dat ik viel. 

Begrijp je? Dat lees je niet in de tijdschriften, hè? Daar is altijd alles nagenoeg perfect. Ik ben daar nogal gevoelig voor... Maar je leest niet over de muizen die in je keuken lopen of ritselen op het plafond boven je hoofd als je in bed ligt. Je leest niet over de haast-levensgevaarlijke mosvorming op je stoepje. Een hornaar-nest in je tuin. Tientallen naaktslakken. Muggen die zich met driehonderd tegelijk vermenigvuldigen in het vennetje nog geen steenworp van huis. Takken die uit de bomen vallen, net naast de schommelbank waar je net probeerde te ontspannen. Pollen onkruid wieden waar een paard de hik van krijgt. Het hele bos dat naar binnen wordt gelopen door enthousiaste kindervoetjes, zeker met dit natte weer.

Mijn punt is gemaakt, denk ik. Het 'buitenleven' is prachtig. We genieten. Ik noem dit niet allemaal op, omdat ik ondankbaar ben. We hebben hier "ja" tegen gezegd en dat voelt nog steeds goed. Maar ik wil je alleen vertellen dat het soms niet eerlijk is; dat leven van instagram en uit tijdschriften bijvoorbeeld. Ik wil daar in ieder geval niet aan bijdragen. Een groot huis en/of een grote tuin, daar hoort ook een grote hoeveelheid werk bij. Geeft niet, maar laat je niet gek maken. 

Het is soms ook gewoon net een kwestie van perspectief van de camera, letterlijk. Net een betere lichtval, gunstige kleurencombinatie of afsnijding. En je weet niet wat er allemaal in scène is gezet. Ik zei ook tegen Noor; "Ga maar even op het gras staan en houd je handen zo." En je ziet net niet dat ze haar laarzen verkeerd om aanhad (wat ik dan juist weer heel schattig vind, maar niet perfect is). 

En misschien zeg ik dit nog het meest tegen mezelf, want ik kan me gewoon vergapen aan die mensen die helemaal zen lijken bij zo'n fotoreportage, terwijl ik me niet kan voorstellen dat een huis er op een willekeurige dag zo uitziet. Dus ik pleit voor wat meer waarheidsgetrouwe verslagen in een blad als vt wonen of buitenleven met kinderen in vieze kleren of modder op de deurmat. Lijkt me geweldig.