26012015 | de dag dat ik jarig was

Allereerst; bedankt voor de lieve wensen en woorden op mijn vorige blog. Ik heb een leuke dag gehad. En een gezellig weekend. Ondanks alles.

Hè ja, lekker pessimistisch. Na het vorige bericht geschreven te hebben, overviel me plots een scherpe buikpijn, gepaard met misselijkheid en flauwvalneigingen. Waar kwam dat ineens vandaan? Vooral de harde buiken waren niet bepaald geruststellend.

Gelukkig stond er pizza op het menu. Ik at er geen hap van en lag kreunend en sniffend op de bank, want wat voelde ik me belabberd. Misschien dat een pijnstillertje zou helpen? Waren het mijn darmen of protesteerde mijn zwangere buik?

Ik ben sowieso geen held met het slikken van pilletjes, maar - laten we het netjes houden - gelukkig had ik al een emmertje naast de bank staan. 

Wat een ellende. Ik heb me gedoucht en ben in bed gekropen. Om vervolgens nog steeds niet heel erg fit vanaf de vroege morgen naar het plafond te liggen staren. (Had ik wel genoeg hapjes in huis? Ik moest de frosting voor de taart nog maken. En was ik verder niets vergeten?) 

Op trillende kippenpootjes stond ik vier uur later het ontbijt klaar te maken. 

O nee, eerst begon Lev de dag al jammerend. Buikpijn. Hij hoefde geen taart. Eenmaal aan de ontbijttafel had hij dat typische kuchje. Mijn emmer schoof ik behendig door naar zoonlief en dat was dan zijn verjaardagscadeau voor mij. Ik kon het spijtig genoeg niet waarderen, dat begrijp je wel.

Volgende etappe. Taart. Die dus helemaal niet gaar bleek te zijn in het midden. Snel de oven aan, taart er nog even in. Afkoelen in de koude buitenlucht. (Denk tussen elke handeling even een pauzemomentje op de stoel, want ik ging zowat van m'n graadje. Daar heb ik nogal snel last van.)

De eerste en beste vriendin die op dat moment binnenstapte bleek die ochtend mijn steun en toeverlaat. Want vergeet niet dat ik nogal wat vergeet als ik zwanger ben. Als een kip zonder kop. Toktok.

Het uitbesteden ging me dit keer heel makkelijk af. Ik nipte wat aan mijn thee. Voelde me langzaamaan wat beter. Lev stuiterde inmiddels weer rond met zijn vriendjes, alhoewel hij inderdaad geen hap taart nam. De lieverd stelde zelf voor aan zijn vriendjes om het 'holletje' dat ze boven op bed gemaakt hadden weer op te ruimen. En het was werkelijk alsof er niets gebeurd was toen ik hem na de middag naar bed bracht. Terwijl de kindertjes sliepen, kwam ik even tot rust. En 's avonds ging het al stukken beter. Ik ben gruwelijk verwend en het was erg gezellig. Hoe alles toch nog goed kwam.

Kijk hier eens, naar 'women in real life' (#womenirl)  waar het allemaal nog meer niet gaat zoals je van tevoren had bedacht.