16032015 | het feest van het groter worden

De tijd is gevlogen. Heel cliché of misschien klink ik nu zelfs als een 'old wief', zoals ze dat hier zeggen. Maar niet minder waar. 

Je hebt van die mijlpalen in je leven. Als klein meisje wilde ik moeder worden, later juf. Kan ik afstrepen, want dat ben ik (geweest). Ik keek op naar de drie grote zussen die al naar de grote school gingen. Ook al gepasseerd. Volwassenen die rijden in auto's en geld verdienen en een druk leven hebben. Ja, het leek me reuze-interessant. Ik dacht ondertussen aan een breedgeschouderde, knappe vent met vierkante kaak - dankzij de kwelerige romannetjes die ik las - succesvol zijn en ja... wat eigenlijk. Wat betreft de vent; ik mag niet klagen ;) En dan ben je 'ineens' getrouwd, zelfstandig met de auto en de centjes en alles wat me dus reuze- interessant leek. Ons eerste kindje groeide in mijn buik. Mijn wereld schudde op haar grondvesten. Dat leven van de grote mensen... dat leefde ik. Wat ging het snel. Huisje, boompje, beestje, wat wil een mens nog meer... Maar was dit wat ik wilde?

Daar was hij. Onze Lev. En wat houden we van hem. Ik kijk naar de foto's van zijn verjaardag en voel me weemoedig. Onze Lev, ja zo zien we hem. En toch... 

Gisteravond, nadat alle visite verdwenen was, de vaatwasser draaide en ik nipte aan de thee, evalueerden we de dag. Lev met z'n malle gedrag op de vroege ochtend. Wat is dat toch? Die aandacht - slechts van papa, mama en Leah Nore was hem teveel. Of was het de spanning? Hij schaatste op zijn sokken door de kamer. Ontdooide wat bij het ontvangen van de cadeaus. Kwam los in de crèche van de kerk en was niet meer te stuiten toen eenmaal de eerste visite binnendruppelde. Hij was dankbaar voor al zijn cadeaus, vond het een fijne dag. Ja, daar heb ik me nogal druk voor gemaakt. Zo belangrijk dat Lev het fijn vond. 

Vanmorgen mocht hij naar school. Maar hij had geen zin. Wilde spelen met z'n nieuwe aanwinsten (logisch). Dat zal wel snel bijtrekken. De juf viert vandaag haar verjaardag. (Lekker representatief ook, voor een eerste schooldag, ha!)

Goed. De weemoed. Wat is het probleem? 

Weer een mijlpaal. Vier jaar. Dat leek bij de geboorte zo ver weg. En nu zit'tie zonder z'n mammie op school. Wat is de volgende mijlpaal? Ons vijf-jarig huwelijksjubileum? De geboorte van ons derde kindje? Of wat dan ook... Dat ten eerste dus. Het is fijn en goed om dingen te hebben waar je naar uit kunt zien. Dat lijkt me ook één van de moeilijkste dingen van het 'oud zijn', dat er niet meer zoveel van die mijlpalen zijn. Dan begrijp ik ook best dat je pronkt met het aantal kleinkinderen enzo. Maar het geeft ook zo het tijdelijke van het leven weer. Alles vliegt voorbij. Hoogtepunten en weg zijn ze weer. En ik kan me zo druk maken. Zoveel moeten (ooo, die taart). Zoveel willen. Ja, ik ben eerlijk gezegd nogal gevoelig voor een leven uit de tijdschriften, om het zo maar eens te noemen. Maar is dat waar ik zo druk mee wil en moet zijn?

En dan nog iets. Onze Lev. Onze? Steeds meer besef je dat een kind niet zo kneedbaar is. Moet je dat willen dan? Nee, maar dat loslaten is moeilijk. Een kind met karaktereigenschappen die je niet kan waarderen. Een kind wat steeds meer op eigen benen gaat staan, maakt ook eigen keuzes. Het is alsof je een baby nog 'onder controle' kan hebben. En Lev is geen baby meer. Oei, mama. Loslaten. 

Gaat het wel goed? Dat vraag ik me af. Maar er knaagt nog een persoonlijk beestje in mijn brein. 'Is hij wel goed genoeg?' 

Naar wiens maatstaven meet ik? Waarom moet hij 'goed genoeg' zijn? En vooral, wat ligt er achter deze vraag, wat is mijn drijfveer?

En dat is nogal confronterend. Misschien herkennen anderen het, misschien ook niet. Ik ben prestatiegevoelig. En dat waar ik zelf zo'n hekel aan heb, dat is meer aanwezig in mijn handelen dan ik wil. En nu moet ik loslaten. Letterlijk. Het is maar goed ook.

Ik denk aan de doopbelofte. Natuurlijk zijn wij als ouders verantwoordelijkheid voor onze kinderen. Maar er is meer. Er is een plaats waar ik mijn kind brengen kan. Niet pas als ik de controle verlies. Niet nadat ik het heb geprobeerd. Maar aan het begin van elke dag.

Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Graveer Gij ze daarin met
onuitwisbaar schrift.
Dat niets of niemand ze meer
ooit daaruit kan branden,
ook niet als satan ze straks
als de tarwe zift.

Houdt Gij mijn kinderen vast,
als ik ze los moet laten
en laat altijd Uw kracht
boven hun zwakheid staan.
Gij weet hoe mateloos
de wereld hen zal haten,
als zij niet in het schema van
de wereld zullen gaan. 

Ik vraag U niet mijn kinderen
elk verdriet te sparen,
maar wees Gij wel hun troost,
als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws naams wil hen
in Uw verbond bewaren,
en laat ze nooit van U vervreemden,
nooit, hun leven lang! 

Ik leg de namen van mijn
kinderen in Uw handen.
Amen.