17042014 | ons onderwijs en het maakbare kind



Lev naar school. Ik had het er gisteren over. Maar er bleef iets knagen. Als ik mijn blog nalees, bekruipt mij het gevoel dat ik te bang ben dat Lev een 'probleem' heeft, als hij zich niet snel genoeg aanpast. Maar dat is het nu juist. Moet hij zich aanpassen? Is dat wat ik wil?
Aangezien ik een achtergrond heb in het onderwijs en ik er zo mijn vragen bij heb, wil ik een serie schrijven over ons onderwijs en mijn visie daarop.

"Een varken wordt ook niet verder door het steeds te wegen." (over de hoeveelheid toetsen)
"Er hapert iets aan mijzelf, denk het kind. Maar volwassenen moeten ook naar zichzelf kijken. Er kan ontzettend veel verbeterd worden aan de maatschappij waarin we leven. We kunnen ook iets doen aan die enorm hoge eisen die we voortdurend stellen. We kunnen de doeners weer ruimte geven."
Zomaar wat citaten uit de documentaire van VARA; het maakbare kind? Trek er drie kwartier voor uit en je begrijpt meteen waarom ik denk dat Lev DMDD heeft. Maar niet heus.

Samenvattend; de norm ligt te hoog, het onderwijs is beïnvloed door het feminisme, het tempo ligt vast en daar mag vooral niet van afgeweken worden... je wijkt al snel af als kind. De vraag is; passen we ons kind aan met potten en pillen en trainingen en verklaringen, of passen we ons onderwijs (en de rest van de maatschappij) aan?

Ik besluit bij deze mezelf aan te passen. Om te beginnen leen ik van mijn zus het boek 'Tjonge jongens'. Maar eigenlijk weet ik al wat ik daarin aan ga treffen. Geef het jong een bos. En laat hem af en toe op het paadje lopen. In plaats van andersom. Wordt vervolgd!





4 opmerkingen:

  1. Er over denken is al het halve werk lijkt me, je bent je bewust en dat is het belangrijkste!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ben het helemaal met Els hierboven eens.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank dames! En... we zijn nog lang niet uitgedacht.

    BeantwoordenVerwijderen