De beukenhaag is in een week vol met groen blad. Heel voorzichtig komen de rododondendron en sering uit. De klimroos klautert de schutting op, de struikrozen zitten al vol knoppen (en luizen). De lavendel leek het - zoals elk jaar - begeven te hebben na het snoeien, maar ook aan die dorre takjes is volop leven te bespeuren.
Ik heb het allemaal wel gezien, maar nauwelijks tijd gehad om ervan te genieten. Een half afgemaakt kamertje voor de baby, een volgepakte zolder, een wit geverfde vloer die nauwelijks schoon te krijgen was... daar hield ik me mee bezig. Want ons huisje werd op de foto vastgelegd, begrijp je. En heel huiszoekend en nieuwsgierig Nederland kan straks op Funda naar binnen gluren. Een beetje apart is dat wel.
Zie je binnenkort op die site een glanzend huisje met een prachtig boeket bloemen, dan is dat dus die van ons. Ik denk dat ik de foto's van de makelaar laat afdrukken en inlijst. Gewoonlijk is niet het hele huis spik en span, inclusief een weggewerkte was en gewassen knuffel (ik was toch bezig, dus ja...). Er ligt altijd wel ergens iets op je te wachten. Dus dat je alles aan kant hebt, is zeldzaam.
Overigens was die poetsdrang een deel te wijten aan gezonde nesteldrang. Nu heb ik er nog puf voor, en het was een goede reden om de babykamer af te maken. Dan kan ik weer af en toe tegen de deurposten aanleunen en me afvragen hoe het straks allemaal zal zijn, vaak niet zonder een gebed.
Ik hoor zoveel naars de laatste tijd. Kinderen die sterven, een vader van een groot gezin verongelukt, ziektes en zorgen... Het kan allemaal zo anders gaan.
Dan is een huis maar betrekkelijk. Kunnen we altijd het uiterste vragen van onszelf, het beste willen hebben, het mooiste mee willen maken...
Ik heb onderstaand gedicht wel eens vaker geplaatst, maar omdat het zo mooi is, plaats ik hem gewoon nog een keer. Je kan het namelijk ook 'andersom' lezen; dat je het niet zoekt in meer, groter en beter...
Laat me openbloeien, o God
Voor de waarheid
Laat me niet van angst ineengedoken zitten
Voor de persoon die U mij hebt gemaakt.
Geef mij genade
Te groeien uit de kleinheid
Die ik voor mezelf heb aanvaard.
Een te kleine persoon waar ik genoegen mee nam.
Vader, neem me bij de hand
En leid mij
Naar die verborgen kamers
Waarin ik mij niet durfde te wagen.
Laat mij openbloeien, o God.
Laat me geen genoegen nemen met minder
Dan waartoe U mij hebt geschapen.
Elizabeth Edwards
Ik vind het een heel mooi gedicht
BeantwoordenVerwijderen