26032015 | een brief aan Cisca

Dag Cisca,

Hoe gaat het? Ik las dat je nogal nijdig was. En toen ik verder klikte, zag ik dat je dat wel vaker bent. Vooral over al dat gedoe rond vrouwen door vrouwen. We stellen ons maar flink aan hè, als dames?

Wat sneu ook, dat je claustrofobie hebt. Mogen vrouwen eindelijk in de onderzeeboot, wil je er voor geen miljoen - ik verbeter - tien miljoen in. Een hele vooruitgang voor krijgsmacht en de maatschappij, behalve voor jou dan. Maar wat kan mij die onderzeeboot schelen. Waar ik veel benieuwder naar ben; je nieuwe blouse van Peter Hahn! Tot hoever kan het dichtgeknoopt? Of ben jij er ook eentje in het verlengstuk van FEMEN (ik citeer wikipedia; "heeft als doel om vrouwen wakker te schudden en zich bewust te laten worden van hun rechten en de mogelijkheid om zichzelf te ontplooien.")? Topless, welteverstaan. Hoe feministisch om met je blote borsten te protesteren tegen sekstoerisme. Effectief ook.

Maar goed, wat fijn dat je zelf in ieder geval ook een wiki-pagina hebt. 

Misschien had je helemaal geen brief van mij verwacht. je dacht immers dat ik uitgestorven was? Welnee. Ik zit hier in levende lijve. Met een blog - je weet wel - ik ben één van die hopeloze gevallen. Thuisblijfmoeder. Of nog erger. Ik prefereer het verboden woord huisvrouw. En bij deze wil ik wat aan je kwijt.

De vloer is vies. Want ik ben vanmorgen aan het bloggen en ik heb geen nanny of werkster. Ik las net een artikel over speelgoed, daar gaat mijn blog morgen over. Want eigenlijk ben ik mini-journalist in het kader van "ik kan heus wel wat". Ongediplomeerd, dat dan weer wel. Is dat dan geen verspilling van talent (geen diploma = geen verspilling)? Dan heb je namelijk nog iets om je nijdig over te maken. Als we onze talenten als vrouwen niet moeten verspillen, begin dan gewoon helemaal niet aan een opleiding. Hoeft de minister zich ook niet - samen met jou - nijdig te maken over al die centjes die onze opleiding gekost hebben. Meisjes niet meer naar school. Terug naar het oude vertrouwde. Zoals in het museum. Lijkt me enig. 

Mijn punt is, dat ik eigenlijk niet begrijp wat jouw punt is. 

Dat ik financieel afhankelijk ben van mijn man? Dat ik daarom geen werkster of nanny kan nemen? Dat ik mijn talenten verspil?

Wanneer verspil je eigenlijk je talent? Ik heb een mbo-diploma onderwijsassistente. Dat wat ik op school geleerd heb, kan ik heel fijn gebruiken in de opvoeding. Het heeft echt mijn interesse, wat een geluk. Ik ben dus ook echt een gelukkige huisvrouw. En ik gebruik mijn diploma. Onbetaald. Dat wel. Is dat dan geen verspilling van talent? Omdat ik mijn opgedane kennis toch nog gebruik? 

Is het misschien verspilling van mijn tijd? Want of er iets van mijn kinderen terecht komt, is natuurlijk maar de vraag. Misschien verspil ik hun talent wel, omdat ze niet vanaf hun geboorte de vrijheid van de opvang hebben gekregen. Met de uitdaging in het werkje, het spelen met andere kindjes en weg, ver weg van de ziekelijke gedachten van hun moeder. Want ik ben een dochter van ook al zo'n thuisblijfmoeder. En wie weet wordt mijn dochter er ook weer zo eentje; blijkbaar heeft het toch een bepaalde aantrekkingskracht om van alles te verspillen en afhankelijk te zijn en je als een museumstuk te gedragen. Worden de figuranten in het openluchtmuseum eigenlijk betaald? Dan verhuis ik meteen! Tel ik toch nog een beetje mee, is het niet Cisca?

Zielig hè, zo'n thuisblijfmoeder die in de pen klimt om zich te beklagen over jouw schrijfsels. Eigenlijk net zo zielig als die vrouwen die pronken met een ongebruikt diploma, alsof het een design-bank is. Maar misschien iets minder zielig dan de moeders die met hun kind pronken alsof het een mooie tas is. En die ze notabene niet eens zelf opgevoed hebben. Pronken met andermans veren noem ik dat.

Zo. want luister eens, nijdig krijg je me niet. Ik vind ook dat je een leuke schrijfstijl hebt. Maar ik vind dat je zo verbitterd klinkt als vrouwenridder - ook al zo stom dat die er toentertijd niet waren eigenlijk. 

Mijn punt is; maak eens een punt. Als je niet verder komt dan dat het verspilling is en luiheid en zielige afhankelijkheid van een manspersoon (of vrouw, want dat kan tegenwoordig ook hoor, Cisca)... dan overtuig je me niet. 

Waar wil je eigenlijk naartoe? Waar streef je naar? Alle vrouwen aan het werk? Ga eens met de regering praten, want je bent ook al voorstander van langer doorwerken. Goed voor je hersenen, zeg je. Je schreef er zelfs een boek over. Maar lieve help, Cisca. Dan blijft er geen mens meer over die mantelzorg uitoefent, of de kinderen liefde geeft en rust (in deze doorgedraaide maatschappij). Wie kleedt dan mijn kinderen aan, de nanny? Moet ik gaan betalen voor het zorgen voor mijn kinderen omdat ik er niet ben, terwijl ik het wel kan en wil? Dat lijkt me pas verspilling. Is dat ook niet weer een beetje terug naar de slavernij? (Ok, dat was gekheid.) En waar pluk je überhaupt zoveel banen vandaan? 

Vind je misschien dat de vrouw minderwaardig behandelt wordt? Minder salaris, minder persoonlijke wikipedia-pagina's en te weinig 'aanzienlijke, machtige' vrouwen...

Nou. Misschien is dat mijn plek ook niet. 

Weet je wat ik denk? Dat het een complete levenskunst aan het worden is. Elkaar dienen, zonder er wat voor terug te krijgen. Tijd hebben. Tijd nemen. Voor anderen, voor jezelf, voor je dierbaren. Trouw te zijn, je relatie 'voeden'. Om maar wat voorbeelden te noemen. Want als we het over cijfers hebben, kijk hier eens naar. Het aantal zelfmoorden stijgt. Er zijn zoveel jonge en oude mensen eenzaam. Kampen met psychische, relationele en financiële problemen. (1 op de 8 werknemers kampt met een burn-out, 1 op de 6 huishoudens heeft problematische schulden of loopt het risico deze te krijgen. naar schatting zo'n zeventigduizend kinderen per jaar de dupe van echtscheiding). 

Dat lijken me dingen om je druk over te maken. Want de vrouwen - al dan niet feministisch - redden zich heus wel. En ik ben me ervan bewust, dat ik vanaf de bank niet zoveel invloed heb op het wereldgebeuren. Maar vanaf welke bank of troon kan dat wel? 

Die van jezelf. Ik begin gewoon in mijn eigen gezin. Op mijn plekje. Zorgen voor mijn man en kinderen en het huishouden. Dat is wat ik doe. Met de liefde van mijn hart. Niet altijd even gelukkig. Doe niet zo flauw, het valt wel eens vies tegen allemaal en dat weet jij ook. En toch... geef mij maar mijn gezin. In plaats van die onderzeeboot.

De hartelijke groeten uit het huishouden van Mevrouw Wispeltuut

Ps. Ik ga nu de vloer zuigen en dweilen. En dan mijn zoontje van school ophalen. En er ligt ook nog wat strijk op met te wachten. Wat doe jij vandaag? Iets heel ontzettend belangrijks met een topsalaris? Ik hoop dat je in ieder geval niet meer nijdig bent over vrouwen die genoegen nemen met alleen nog maar het huisvrouwenbestaan.